Dzisiaj przedstawię jeden z artefaktów wydobytych w trakcie badań archeologicznych z 2015 roku. Jest to garnkowy kafel piecowy datowany na II połowę wieku XIV. Na początku trochę teorii. Określenie „garnkowy” kaflom stosowanym w późnym średniowieczu nadali archeolodzy zajmujący się tym zagadnieniem w XX wieku. Pojawiło się ona aby odróżnić je od stosowanych nieco później kafli miskowych. Jest to określenie czysto techniczne (garnkowy – średnica dna jest mniejsza od wysokości ścianek, miskowy – średnica dna jest większa od wysokości ścianek), jednakże dobrze oddaje sposób powstawania omawianych wyrobów. Piece bowiem w tym okresie od podstaw były tworzone przez rzemieślników zajmujących się jednocześnie produkcją garncarską. Zastosowane techniki były identyczne.
Omawiany artefakt wykonano metodą ślizgowo-taśmową (formowane z gliny taśmy doklejone jedna nad drugą) i wypalono w atmosferze utleniającej, w końcowej fazie uszczelniono piec odcinając dopływ powietrza. Dzięki temu nadano wyrobowi kolor charakterystyczny dla redukcyjnej, późnośredniowiecznej ceramiki naczyniowej. Był to zapewne piec cylindryczny należący do typu tak zwanych nie akumulujących. Tego typu obiekty szybko się nagrzewały, ale ich wadą było to, że po wygaszeniu paleniska w krótkim czasie stygły. Aby zapewnić ciepła wymagały stałego dostarczania paliwa (drewna) co było kosztowne i pracochłonne. Problem ten rozwiązano poprzez zastosowanie tak zwanych płytowych kafli piecowych (pojawiły się w II połowie XV wieku i w XVII wieku całkowicie zastąpiły wcześniejsze rozwiązania). Ciepło produkowane w tego typu piecach utrzymywało się jeszcze długo po wygaszeniu paleniska.
Omawiany artefakt wykonano metodą ślizgowo-taśmową (formowane z gliny taśmy doklejone jedna nad drugą) i wypalono w atmosferze utleniającej, w końcowej fazie uszczelniono piec odcinając dopływ powietrza. Dzięki temu nadano wyrobowi kolor charakterystyczny dla redukcyjnej, późnośredniowiecznej ceramiki naczyniowej. Był to zapewne piec cylindryczny należący do typu tak zwanych nie akumulujących. Tego typu obiekty szybko się nagrzewały, ale ich wadą było to, że po wygaszeniu paleniska w krótkim czasie stygły. Aby zapewnić ciepła wymagały stałego dostarczania paliwa (drewna) co było kosztowne i pracochłonne. Problem ten rozwiązano poprzez zastosowanie tak zwanych płytowych kafli piecowych (pojawiły się w II połowie XV wieku i w XVII wieku całkowicie zastąpiły wcześniejsze rozwiązania). Ciepło produkowane w tego typu piecach utrzymywało się jeszcze długo po wygaszeniu paleniska.
Charakterystycznym elementem kafli garnkowych było posiadanie tak zwanych komór otwartych, czyli zwróconych ściankami na zewnątrz. Dno kafla było słabo widoczne wobec tego trudno było na nim zastosować jakieś zdobienie. Najczęściej nie posiadały one dodatkowego ornamentu, czego przykładem jest prezentowany kafel.
kafel garnkowy - widok z góry
kafel garnkowy - ściana boczna
tabelki dla dociekliwych z dokładnymi informacjami na tema kafla
typ
|
kształt otworu
|
kształt ścianki
|
wielkość kąta nachylenia
|
położenie punku X
|
wysokość
|
wymiary ścianki górnej
|
typ krawędzi
|
kafel garnkowy
|
kwadratowy
|
nie
profilowana
|
10 stopni
|
połowa
naczynia
|
125 mm
|
160 mm
|
krawędź
zachylona, profilowana do wewnątrz
|
średnica
|
ślady na dnie
|
rodzaj gliny
|
domieszka
|
wypał
|
przełom
|
technika
|
żłobki
|
97 mm
|
Odcinanie drutem
|
żelazista
|
dość duże
kamyki
|
utleniający
|
niejednolity z
zewnątrz redukcja wewnątrz utleniający
|
ślizgowo -
taśmowa
|
tak
|
szkliwienie
|
zdobienie
|
ślady gliny
|
okopcenia
|
uwagi
|
brak
|
brak
|
nie stwierdzono
|
słabe ślady
przy dnie
|
znaleziony w
warstwie budowlanej – zapewne fragmenty kafla trafiły tam przypadkowo
|
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz