C. Steinbrecht opisuje salę zwaną wielkim refektarzem w roku 1903. W tym czasie na zamku funkcjonował sierociniec, a komnatę wykorzystywano jako miejsce zabaw i do
organizowania różnych niedużych uroczystości. Na ścianie południowej widoczne były sentymentalne pejzaże wykonane w okresie rządów biskupa Ignacego Krasickiego. Usunięto je w latach trzydziestych XX wieku w celu wyeksponowania polichromii z późnego średniowiecza.
Po wybudowaniu salę podzielono poprzecznymi ścianami. Pierwsza z nich (obejmująca ostatnie, północne przęsło) zachowała się do okresu opisanego przez badacza. Druga (usytuowana przy trzecim
przęśle od północy) już w tym czasie nie istniała. W ten
sposób powstały trzy komnaty. Południową wykorzystywano w charakterze refektarza.
Podział wielkiego refektarza w pierwszym okresie jego funkcjonowania (po 1380)
W I połowie XVII wieku dostawiono kolejną ścianę. Po tej zmianie refektarz nie obejmował południowej partii komnaty. Do sali jadalnej
biesiadników wprowadzał ufundowany przez biskupa Rudnickiego w 1612 roku ozdobny portal.
Podział wielkiego refektarza w okresie rządów biskupa Rudnickiego
Za biskupa Radziejowskiego (II połowa XVII wiekku) ściana południowa została
rozebrana, a refektarz ponownie stał się trzy przęsłowy. Zapoczątkowano tradycję upamiętnienia kolejnych rządców Warmii na ścianach komnaty.
Podział wielkiego refektarza w okresie rządów biskupa Radziejowskiego
Kolejne zmiany nastąpiły za rządów Ignacego Krasickiego (II połowa XVIII wieku). Usunięto
ściany działowe w środkowej i południowej części komnaty pozostawiając jedynie
tę w północnej partii pomieszczenia.
Podział wielkiego refektarza w okresie rządów biskupa Krasickiego
W latach trzydziestych dwudziestego wieku tak zwany Wielki Refektarz regotyzowano. Od tego czasu w komnacie nie podejmowano większych prac.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz